صدای همهمه می آید.
.و من مخاطب تنهای بادهای جهانم
ورودهای جهان رمز پاک محو شدن را
به من می آموزند٬
.فقط یه من
ومن مفسر گنجشک های دره گنگم
و گوشواره عرفان نشان تبت را
برای گوش بی آذین دختران بنارس
.کنار جاده"سرنات" شرح دادم
ولی ٬ مکالمه ٬ یک روز محو خواهد شد
و شاهراه هوا را
شکوه شاه پرک های انتشار حواس
.سپید خواهد کرد
می توسم٬ از لحظه بهد و از این پنجره ای که به روی
.احساسم گشوده شده است
کنار مشتی خاک
.در دور دست خودم ٬ تنها٬ نشسته ام
.برک ها روی احساسم می لغزند
.درها عبور غمناک مرا می جویند
:پنجره را به پهنای جهان می گشاییم
.جاده تهی است.درخت گرانبار شب است
:ساقه نمی لرزد٬ آب از رفتن خسته است
.تو نیستی ٬ نوشان نیست
.تو نیستی ،و نپیدن گردابی است
ــــــــــ
"سهراب سپهری"