اشک سرد نقره ای
چقدر شعر نوشتیم برای باران غافل از آن دل دیوانه که بارانی بوداشک سرد نقره ای
چقدر شعر نوشتیم برای باران غافل از آن دل دیوانه که بارانی بود*** حنا***
دخترکی کنار رود تنها به انتظار نشسته بود...باز هم باد افکارش را به این سو و آن سو پرواز میداد... باز خود را در لباسی فاخر و زیبا میدید...باز همان کفشهای جدید را به پا داشت...باز همان نگاه های تحسین آمیز را بر روی خود حس میکرد..حنا...حنا...آه این صدای همیشگی مادر است که او را برای بردن لباس های تمیز مردم به خانه هایشان می طلبد ... باز افکارش را به باد سپرد و برای کمک به مادر شتافت....
از طرف "رز سفید" عزیز
*** نا آشنا***
باز هم قلبی به پایم افتاد
باز هم چشمی به رویم خیره شد
یار هم در گیر و دار یک نبرد
عشق من بر قلب سردی چیره شد
باز هم از چشمه لب های من 
چشمه ای سیراب شد سیراب شد
باز هم در بستر آغوش من
رهروی در خواب شد در خواب شد
بر دو چشمش دیده می ورزم به ناز
خود نمی دانم چه می جویم در او
عاشق دیوانه می خواهم که زود
بگذرد از جاه . مال آرزو
او شراب بوسه می خواهد ز من 
من چه گویم دل پر امید را
او فکر لذت و قافل که من
طالب آن لذت جاوید را
من صفای عشق می خواهم از او
تا فدا سازم وجود حویش را
او تنی می خواهد ار من آتشین
تا بسوزاند در او تشویش را
او به من می گوید ای آغش گرم 
مست نارم کن که من دیوانه ام
من به او می گویم ای نا آشنا
بگذر از من من ترا بیگانه ام
آه ار این دل اه از این جام امید
عاقبت بشکست و کس رازش نخواند
چنگ شد در دست هر بیگانه ای
ای دریغا کس به آوازش نخواند
"فروغ فرخزاد"
*** بگو که دوست دارم ***
خوش به حالت گل نازم
همیشه بهت می نازم
آخه تو چی داری جونم
که منم شیفته ی کارت
شب بی سحر شدی تو
باغ بی علف شدی تو
اما من یه فصل بی برگ
تنها ٬ خسته ٬ فصلی چون زمستان ٬ فصل من
تنها و نالان
در کنار جوی غم
در نگاهت زل زدم
چه زیباست لبخندت
چه آشناست نگاهت
بگو ای گل نازم
بگو ای مرحم سازم
بگو که پیشم می مونی
بگو دوست دارم
آره بگو ٬ بگو ای آرام جانم
بگو ای آواز خوانم
بگو که دلت اسیره
داره چکه چکه می ره
بگو که دلت یکی شد
با نگاه سرد چشمام
نگاه کن عاشق تنهام
آخ که لبخندت چه زیباست
" س . اشکمهر کوچولو"
***زندگی***
زندگی رسم خوشایندی است .
زندگی بال و پری دارد با وسعت مرگ٬
پرشی دارد اندازه عشق .
زندگی چیزی نیست ٬ که لب طاقچه ی عادت از یاد من و تو برود. زندگی جذبه دستی است که می چیند .
زندگی٬ بعد درخت است به چشم حشره .
زندگی حس غریبی است که یک مرغ مهاجر دارد .
زندگی سوت قطاری است که در خواب پلی می پیچد .
زندگی شستن یک بشقاب است.
زندگی یافتن سکه دهشاهی در جوی خیابان است.
هر کجا هستم٬ باشم٬
آسمان مال من است.
واژه را باید شست .
واژه باید خود باد ٬ واژه باید خود باران باشد.
چیز ها را باید بست ٬
زیر باران باید رفت .
فکر را ٬ خاطره را ٬زیر باران باید برد .
عشق را ٬زیر باران باید جست .
زیر باران باید بازی کرد .
لب دریا برویم ٬
تور در آب بیندازیم
و بگیریم طراوت را از آب.
" سهراب سپهری"