***مرگ***

زیراین طاق کبود

مردمانی هستند

همه از جنس بلور

همه از جنس همند

مرگ را می بینی

او همیشه با من است

هرگز نگریزم از او

او سایه وحشت نیست

او سایه پایان زندگی نیست

او روشنی صبح خداست

او نرم تر برگ گل است

گاه گاهی قفسی می سازد

نگریزم از او

او فرزند تقدیر است

او خواهر سرنوشت است

او ثمره سرشت آدمی است

او وصال من به حق است

او نیاز شب است

تا بنشیند آن سو

تا بنگرد ماه را

تا ماه رویش را از ما

برنگرداند

مرگ در یک قدمی ست

دستش را بگیر

زندگی را ...از سر دوستی با او سر بگیر

من پر از دغدغه و ابهامم

تا که دستش را گرفتم

دیدم

مشت مشت ستاره داشت

صف به صف آدم می چید

دستم را گرفت

دستانش گرم بود

اما دستان من سرد

شاید به همین خاطر است

که وقتی آدم ها می میرند

گرم اند

ناگهان اخمی کرد

دستش را عقب برد

و در یک کلام گفت:

برو،برو...

دوستی با من برایت زود است

حال که شب شده

و به او می نگرم

آرام نشسته و فکر می کند

شاید تاریخ دوستی مان را

معلوم می کند

پش نترس از او

او دوست ماست

دستش را نگیر

چون هر وقت خواست

دستت را خواهد گرفت

                                                      
                                                                            
                                                                                ***اشکمهرکوچولو***